Dziś miało być coś ‘słodkiego’. Jednak jak to z planami bywa, czasami zostają one pokrzyżowane ;) Tym razem pokrzyżował je wirus, coś a la grypa jelitowa :/ Wprawdzie nie było bardzo źle, jednak przez kilka dni wolałam zadowolić się sucharkami, ryżem, gotowaną marchewką i bananem ;) Poza tym pogoda ostatnio tragiczna, znów światła jak na lekarstwo, wię i tak trudno by było o dobre zdjęcie. Byle do wiosny ;)W związku z powyższym, dziś będzie o ostatniej zupie, jaką udało mi się przygotować tuż przed atakiem wirusa ;) W środę na targu zobaczyłam wyjątkowo dorodne topinambury i postanowiłam przyrządzić z nich pożywną zupę. A do towarzystwa dokupiłam im spory kawałek dyni :)O topinamburze wspominałam kiedyś przy okazji warzywnego puree. Topinambur (Helianthus tuberosus L.) nazywany jest też słonecznikiem bulwiastym (ozdobne kwiaty podobne do małych słoneczników) a także karczochem jerozolimskim (Jerusalem artichoke) lub karczochem biednych :) Faktem jest, że jego lekko słodkawy posmak nieco przypomina smak karczochów. Topinambur to gatunek byliny należący do rodziny astrowatych. Występuje dziko w Ameryce Północnej, a do Europy dotarł na początku XVII wieku. Dawniej bardzo popularny i ceniony, dziś jest niestety w kategorii tych ‘zapomnianych’ (ponoć za bardzo kojarzył się z biedą, głodem i wojną podczas której był głównym pokarmem wielu ludzi…); i mimo, że nadal ‘zapomniany’, to dziś łatwiej go kupić na targu niż np. 10 lat temu. Z tego co wyczytałam, w Polsce topinambur nie jest uprawiany na dużą skalę i ciekawi mnie, czy i gdzie można ewentualnie go nabyć, czy często widujecie go na straganach, może są regiony gdzie jest bardziej popularny?
Topinambur jest ciekawą rośliną nie tyle ze względów smakowych, co odżywczych. Zawiera duże ilości inuliny (nieszkodliwej dla cierpiących na cukrzycę), jest też bogaty w potas, fosfor, żelazo i tiaminę (witamina B1).
*
Topinambur może mieć bardziej beżową lub różową barwę. Jest on dosyć delikatny, dlatego należy go spożywać jak najszybciej po zakupie. Wybieramy okazy twarde, o ładnie wyglądającej powierzchni. Możemy je obierać lub tylko porządnie wyszorować szczoteczką. Podczas obierania, by nie czerniały zbyt szybko wrzucamy je do naczynia z zimną wodą z dodatkiem soku z połówki cytryny (tak jak w przypadku salsefii np.)
Niestety niektórzy mogą odczuwać pewne ‘problemy trawienne’ po spożyciu tego warzywa, dlatego lepiej nie jeść go w dużych ilościach za pierwszym razem, a także nie go gotować zbyt długo (raczej ‘al dente’), gdyż długie gotowanie również wpływa na trudniejsze trawienie.
Topinambur można ugotować w całości na parze, bez obierania i dopiero po ugotowaniu obrać (jak ziemniaki w mundurkach); można robić z nigo zupy-krem, zapiekanki, puree. Można zrobić z niego sałatkę (jak z ziemniaków) i podawać letnią, polaną olejem orzechowym.
Do zapiekanki, można ugotować na parze już obrane i pokrojone w plasterki bulwy, następnie w naczyniu do zapiekania dodać śmietanę (można też rozkłócone jajka), gałkę muszkatołową, można posypać serem jak w zapiekance ‘dauphinois’; można też – już ugotowane – podsmażyć na patelni z dodatkiem czosnku i natki pietruszki.
Świetnie smakuje z selerem, grzybami, orzechami (również laskowymi), z czosnkiem niedźwiedzim, jako dodatek do pora i drobiu. Nam bardzo smakowało zeszłoroczne puree z dodatkiem orzechów, pistacji i oleju pistacjowego właśnie. A dziś zapraszam na zupę z pomarańczową nutą.
*
Zupa dyniowo-topinamburowa
1 cebula
850 g dyni
400 g topinambura
1 pomarańcza (nie pryskana)
1 litr wody (lub bulionu)
oliwa
sól
Cebulę poszatkować i poddusić na oliwie. Dynie i topinambur oczyścić i pokroić na średniej wielkości kawałki. Dodać do cebuli, wymieszać, chwilę razem poddusić, po czym zalać ok. litrem wody. Posolić do smaku i gotować ok. 15-20 minut. Gdy warzywa są już miękkie, dodać sok i otartą skórkę z pomarańczy i całość zmiksować.
Smacznego!
Potrawa ta bierze udzial w zimowym festiwalu zup.
Gdy po raz pierwszy, baaardzo dawno temu ;) , spróbowałam przepysznego ciasta ‘dżemowego’ u mojej chrzestnej (która nota bene świetnie gotuje i piecze), natychmiast zajęło ono jedno z pierwszych miejsc w rankingu tych ulubionych. Szczęśliwym trafem okazało się, że i mojemu mężowi przypadło ono do gustu ;) Jedyny problem tkwił w fakcie, iż często – jak w większości wypieków z mlekiem u mnie – pojawiał w nim zakalec. Mniejszy lub większy, a jednak praktycznie zawsze obecny. Po pewnym czasie więc straciłam cierpliwość i piekłam ’dżemowca’ coraz rzadziej. Do czasu, gdy postanowiłam zamienić mleko na kwaśną śmietanę lub jogurt. Nie wiem, czy faktycznie ma to coś wspólnego ze śmietaną, czy też to tylko fakt, iż z mlekiem się nie lubimy ;) jednak najważniejsze, że ciasto jest takie, jak być powinno : lekko wilgotne, delikatne i aromatyczne, najlepsze na drugi dzień. Znika chyba najszybciej z wszystkich domowych wypieków. Nie jest zbyt słodkie, więc amatorzy słodszych wypieków mogą zwiększyć ilość cukru. A jeśli chcemy by ciasto było bardziej wilgotne, wystarczy dodać nieco więcej powideł i śmietany.
