Przyroda niesamowicie się w tym roku pospieszyła. To już bardziej lato niż wiosna właściwie! Wyjątkowe jak na tę porę roku upały (oraz ostatni deszcz) sprawiły, że wszystko w niesamowitym tempie rośnie i dojrzewa (właściciel farmy mówił dziś, że trudno jest nadążyć ze zbiorami nowalijek ;) ).
*
*
Jeszcze dwa dni temu pąki niektórych drzewek w sadzie były ledwo widoczne, a wczoraj były już nawet pierwsze kwiaty!
*
*
*
Nie mogłam odmówić sobie przyjemności wzięcia aparatu (nareszcie! ;) ) i zrobienia choć kilku zdjęć. Sami powiedzcie – czy można nie lubić takiej wiosny ? ;)
*
*
*
*
Rzepakowe pola, na których dwa tygodnie temu były tylko zielone, niezbyt duże liście (wczoraj zaś rzepak sięgał mi już do pasa!), teraz przyodziały się w słoneczne, wiosenne barwy :
*
*
Za każdym razem ładuję tu baterie : cisza i błogi spokój, których nie zakłóca nic za wyjątkiem ptasich śpiewów, poszczekiwania psów czy stukotu końskich kopyt…
*
*
A oprócz spacerów, od strony kulinarnej weekend upłynie przede wszystkim pod znakiem pierwszych szparagów :
*
*
Praktycznie prosto z pola, trudno chyba o bardziej świeże. Te pierwsze lubię degustować jak najmniej przetworzone – najchętniej z odrobiną cytrynowo-ziołowego dressingu, same lub jako składnik wiosennej sałatki. (z ulgą stwierdziłam, że cena za kilogram jest taka sama jak w zeszłym roku; wolałabym oczywiście, by była ona nieco bardziej przyjazna dla portfela, z drugiej jednak strony należy cieszyć się, że nie jest drożej, prawda? ;) )
I na koniec jeszcze dowód na to (w odpowiedzi na niektóre komentarze ;) ), że sałaty naprawdę nie są szklarniowe! ;)
Jak wspominałam w poprzednim poście – najchętniej żywię się teraz wszelaką zieleniną ;). Na śniadanie lub lekką kolację przygotowuję świeży serek (kozi lub owczy) roztarty z jogurtem (również kozim lub owczym) z dodatkiem rzodkiewek oraz z tym, co akurat jest do dyspozycji – kiełki, szczypiorek, czy posiekana młoda rukola lub rukiew (przepis na serek tutaj – klik). A do tego pyszne, razowe bułeczki domowego wypieku :)
*
*
Ostatnio niestety częściej piekę na drożdżach niż na zakwasie (zasuszony cierpliwie czeka na użycie ;)) z powodów czysto ‘czasowych’, zakwasowe wypieki bowiem potrzebują jednak dłuższego czasu rośnięcia, na dodatek w kilku etapach. Dlatego gdy mam ochotę na coś ‘szybszego’ – piekę razowe bułki z dodatkiem drożdży. Z płatkami owsianymi, z mielonym siemieniem lnianym, czy najzwyklejsze – z dodatkiem mieszanki ulubionych ziaren.
*
na dole – orkiszowa mąka razowa, po prawej – żytnia mąka razowa, u góry – tutejsza mąka typu 900 (Ruchmehl), z dodatkiem otrębów
*
Przyznaję, że od dłuższego już czasu białej mąki używam niezwykle rzadko; najczęściej tylko do ciast / słodkich wypieków które tego wymagają, jednak pieczywo wolę zdecydowanie bardziej razowe. Lubię eksperymentować mieszając różne mąki (uwielbiam orkiszową!), dodając ziarna czy płatki. Regularnie przeglądam kuchenne szafki i utylizuję resztki różnych mąk przygotowując np. takie właśnie szybkie, proste bułeczki.
*
*
Zasada jest bardzo prosta : na ok. 400-450 g mąki dodaję ok. 1-1,5 łyżeczki suchych drożdży (lub ok. 10-12 g świeżych), 1,5 łyżeczki soli i ok. 270 – 300 ml wody / płynu (im bardziej razowa mąka, tym więcej wchłania płynu); opcjonalnie czasami dodaję też ok. 1,5 – 2 łyżki syropu z agawy lub miodu, czasami też np. odrobinę zmielonego kuminu. Do tego garść ulubionych ziaren (słonecznik, sezam, len, pestki dyni…). I to wszystko. Wystarczy dobrze ciasto wyrobić, pozostawić do wyrośnięcia i w ok. 2,5 godziny mamy pyszne, domowe bułeczki! A im bardziej razowa mąka, tym zdrowsze :)
*
Bułeczki razowe z ziarnami
proporcje na 8-10 bułeczek
200 g mąki chlebowej*
150 g razowej mąki orkiszowej
50 g razowej mąki żytniej
30 g otrębów owsianych (ok. 3 pełne łyżki)
ok. 250-270 ml letniej wody
1,5 łyżeczki soli
1,5 łyżeczki suchych drożdży (lub ok. 12 g świeżych)
2 łyżki oliwy
1,5 – 2 łyżki syropu z agawy lub miodu (można pominąć)
60 g mieszanki ulubionych nasion (u mnie : słonecznik, len, sezam i chia / szałwia hiszpańska;
ok. 1-2 łyżki nasion odkładamy do posypania bułeczek)
*najczęściej używam mąki T900 (Ruchmehl), która zawiera również dodatek otrębów i ma ok. 14-15g białka
otręby
Drożdże rozpuścić w ok. 1/3 szklanki letniej wody (woda odlana z przygotowanych 270 ml) i odstawić na 5-10 minut. Mąkę i otręby wymieszać z solą, wsypać do miski, zrobić wgłębienie i dodać drożdże (gdy ‘ruszą’, czyli gdy zaczną się pienić) oraz syrop z agawy / miód. Powoli dodając wodę (jej ilość zależy od użytej mąki) zacząć wyrabiać ciasto, po chwili dodać ziarna i dalej wyrabiać (przez ok. 5-8 minut, ‘hakiem’ miksera lub na lekko umączonym blacie). Gdy ciasto jest już gładkie, elastyczne i nie klei się do dłoni / do ścianek misy – uformować kulę, przełożyć do czystej, lekko wysmarowanej oliwą miski, przykryć (folią spożywczą lub wilgotną ściereczką) i odstawić do wyrośnięcia** na ok. 60 – 75 minut (ciasto ma podwoić objętość).
Następnie ciasto odgazować, przełożyć na blat i podzielić na 8-10 równych części. Z każdej uformować okrągłe (lub podłużne) bułeczki, ułożyć na wyłożonej papierem blasze, przykryć i odstawić do wyrośnięcia na ok. 30 minut.
W tym czasie rozgrzać piekarnik do 200ºC.
Wyrośnięte bułeczki posmarować odrobiną wody i posypać nasionami (można bardzo delikatnie ‘przycisnąć’ je do powierzchni bułeczek). Piec bułeczki w 200ºC przez ok. 10 minut, następnie obniżyć temperaturę do 180º i piec jeszcze ok. 15-20 minut, aż bułeczki będą rumiane. Wystudzić na kratce.
**gdy w kuchni jest chłodno, wstawiam ciasto do piekarnika z włączoną żarówką, co podnosi o kilka stopni temperaturę i pomaga w rośnięciu ciasta
‚
‚
Bułeczki te dobrze utrzymują świeżość – nawet trzeciego dnia są naprawdę dobre.
Formując okrągłe bułeczki do wyrastania, możemy ułożyć je np. w ‘koronę’ (jak na powyższym zdjęciu); za to gdy potrzebuję ich do kanapek – często formuję prostokątne, nieco bardziej płaskie bułki.
Pamiętajmy iż mąka żytnia potrzebuje wcześiejszego zakwaszenia, dlatego właśnie wypieki żytnie najlepsze są na zakwasie; w przypadku pieczywa drożdżowego lepiej jest nie dodawać zbyt dużo mąki żytniej, w przeciwnym bowiem razie bułeczki będą mocno zbite i dosyć twarde (chyba, że nam to akurat nie przeszkadza ;)).
I jeszcze – jak wspominałam wyżej – im bardziej razowa mąka tym więcej wchłonie wody (dużo zależy też od wilgotności mąki), dlatego zawsze lepiej jest dodawać wodę / płyn partiami podczas wyrabiania ciasta, a nie na raz już na początku. Jeśli zaś ciasto jest zbytnio klejące, podsypujemy je nieco mąką, uważając, by nie dodać jej zbyt wiele (ciasto może być później zbyt twarde / zbite).
(niektóre z porad są być może dosyć trywialne dla zaawansowanych domowych piekarzy, jednak osoby, które pieką po raz pierwszy często mailowo pytają mnie o dodatkowe informacje, dlatego tym razem postanowiłam uwzględnić to we wpisie) *
* Lo zapytała mnie niedawno (a propos wpisu ‘rukolowego’), jak miewa się wiosna na ‘naszej farmie ;) Donoszę więc, że wiosna – od kilku tygodni właściwie – rozpieszcza nas niesamowicie. Jest słonecznie i ciepło (ostatnio już nawet kurtka czy sweter nie są potrzebne, mamy bowiem nieco ponad 30 stopni na termometrze, wprawdzie po słonecznej stronie, ale zawsze to 30 sopni! :) ), wszystko wokół kwitnie jak oszalałe (szczególnie magnolie cudnie wyglądają! forsycje za to powoli już przekwitają niestety…), coraz bardziej wszędzie zielono.
W związku z tak sprzyjającą aurą, na farmie również jest bardzo wiosennie. Sporo już nowalijek, których tak bardzo brakowało mi zimą, więc od kiedy się pojawiły – korzystam z nich maksymalnie.
Są już oczywiście rzodkiewki i maleńkie cebulki-dymki, a tydzień temu kupiłam również pierwszy rabarbar! Wprawdzie jest jeszcze naprawdę niewielkich rozmiarów (zaledwie ok. 20 centymetrów), ale na pierwszy, wiosenny deser był idealny! Zrobiłam crumble z jego dodatkiem (podobne do tego – klik) i już nie mogę doczekać się pełnego sezonu i rabarbarowego szaleństwa ;)
*
*
Kupuję też niesamowite ilości wszelakich sałat. Wprawdzie na te głowiaste jeszcze za wcześnie, za to jest już sałata listkowa (po francusku nazywana sałatą ‘do ścinania’ – salade à tondre), którą uwielbiam za delikatny, ‘wiosenny’ smak; jest już młoda rukola, młode listki szpinaku i buraczków (te odmiany ‘sałatkowe’ właśnie), jest i mniszek lekarski, niezwykle cenny dla naszego organizmu (wspominałam o nim tutaj – klik). *
mniszek lekarski
*
To właśnie teraz, na przełomie marca i kwietnia listki mniszka są najdelikatniejsze i idealnie nadają się do wiosennej sałatki.
*
Wczoraj zakupiłam też sporo rukwii wodnej. Jest to niezwykle ciekawa roślina, nie tylko ze względu na smak (lekko pikantny), ale również – a może przede wszystkim – ze względu na swoje walory zdrowotne.
*
rukiew wodna – Nasturtium officinale
*
Z tego co mi wiadomo, rukiew wodna (nazywana też rzeżuchą wodną – Nasturtium officinale) nie jest w Polsce zbytnio popularna; a szkoda, gdyż roślina ta – z gatunku kapustowatych – jest niesamowicie cenna dla naszego organizmu (o czym wiedzieli już Starożytni). Rukiew bogata jest między innymi w betakaroten, witaminę A, C, E i K oraz w witaminy z grupy B (między innymi w witaminę B9 / kwas foliowy), a wyciąg z rukwi podawany jest np. w przypadku awitaminozy. Zawiera też bardzo dużo wapnia, żelaza, sporo magnezu i cynku. Poza tym zawarty w rukwi (jak i w brokułach czy kapuście), izotiocyjanian fenyloetylu ma właściwości antyrakowe, szczególnie skuteczne w profilaktyce i walce z rakiem piersi (potwierdzają to między innymi niedawne badania na Uniwersytetu w Southampton; więcej na ten temat przeczytać możecie np. tutaj – klik).*
Warto więc włączyć rukiew do naszego jadłospisu, tym bardziej iż można ją spożywać nie tylko w formie sałatki czy jako ‘ziołowy’ dodatek do wszelakich serków i past, ale również na ciepło, np. w formie zupy.
Wczoraj na targu zakupiłam też pęczek młodej, białej rzepy (wspominałam Wam o niej a propos ‘pseudo-krupniku’ – klik). Tak młode, wiosenne warzywa nie potrzebują zbyt wielu dodatków, by stworzyć z nich coś dobrego. Dlatego właśnie postanowiłam przygotować je niezwykle prosto, tak jak lubię najbardziej : na parze, z odrobiną dobrej oliwy, soku z cytryny oraz fleur de sel. Sposób ten podpatrzyłam rok temu w programie Marthy Stewart, a sam przepis jest autorstwa Alice Waters (serwowana w ten sposób młoda rzepa w jej słynnej restauracji ‘Chez Panisse’) :
* * Młodą rzepę myjemy, odcinamy większe liście (nie wyrzucamy ich!) i pozostawiamy te najmniejsze, odcinamy również korzonki. Mniejsze rzepy kroimy na pół, większe na ćwiartki i gotujemy na parze kilka minut (mniejsze ok. 5 minut, większe do 8 min.). Ugotowane warzywa serwujemy natychmiast (możemy też wcześniej przełożyć je do naczynia wypełnionego bardzo zimną wodą, by zatrzymać proces gotowania). Podajemy je polane oliwą (wymieszaną np. z odrobiną soku z cytryny), lub z delikatnym ziołowym winegretem (ten, który robiłam do szparagów również świetnie tu pasuje). Do tego odrobina fleur de sel, która przyjemnie ‘chrupie’ podczas degustacji. I mamy wiosnę na talerzu :)
A z odkrojonych liści – tak jak i z liści rzodkiewki – możemy przygotować zupę (wspominałam o niej rok temu, tutaj – klik) : cebulę dusimy na oliwie, dodajemy pokrojone w małą kostkę dwa spore ziemniaki oraz umyte i pokrojone listki dwóch pęczków rzodkiewki lup młodej rzepy, zalewamy bulionem i gotujemy kilkanaście minut; miksujemy, doprawiamy do smaku i konsumujemy :) W ten sposób przygotować można zupę z dodatkiem wszelakich innych ‘listków’ : roszponki, rukoli, młodego szpinaku, itd. (tutaj np. zupa z roszponki – klik).
*
Przyznaję, że na świeże szparagi czekam już niecierpliwie. Kto wie, może przy tak sprzyjających warunkach pogodowych pojawią się nieco wcześniej niż zwykle… A Wy, na jakie wiosenne nowalijki czekacie najbardziej?
*
Pozdrawiam serdecznie ! I życzę wszystkim miłej, wiosennej niedzieli :)
*
(a post dedykuję nie tylko Lo, ale również Małgosi, która wspominała niedawno, iż szuka wiosny… ;)).
