Nie wiem, czy Wy też, ale ja bardzo lubię przeglądać czasopisma kulinarne. I choć zazwyczaj niewiele z zamieszczonych tam przepisów wykorzystuję, to czasem samo ‘podglądanie’ pomysłów innych jest całkiem miłe ;) Będąc latem u kuzynki w Danii odkryłam bardzo fajne tamtejsze czasopismo kulinarne ‘Mad!’ i po powrocie upiekłam jedno z prezentowanych w nim ciast ciast (
z marcepanem i czekoladowo-śmietankowym kremem, może pamiętacie). Więc gdy kilka tygodni temu dostałam listopadowo-grudniowy numer ‘Mad!’ byłam pewna, że i tym razem znajdę tam coś ciekawego. Problem w tym, że spodobało mi się tyle przepisów, że… będę chyba musiała kiedyś zapisać się na kurs duńskiego ;) Choć przyznaję, że jak na razie nie mogę narzekać, gdyż kuzynka dzielnie mi wszystko tłumaczy przez telefon, a ja mam nadzieję, że jej się to jednak nie znudzi ;) gdyż zaczynam nawet rozważać kwestię prenumeraty :)
Ale wróćmy do ostatniego numeru ‘Mad!’; jednym z pierwszych przepisów który przypadł mi do gustu gdy wertowałam czasopismo, były (hmm… nawet nie wiem za bardzo jak to nazwać…) małe ‘ciasteczka’ migdałowe z pomarańczowym sosem.
Piszę ‘ciasteczka’ w cudzysłowie, gdyż nie są to ciasteczka jako takie, a wersja ‘mini’ migdałowego ciasta, które można upiec i podać jako jedno większe ciasto. Bardzo spodobał mi się przede wszystkim ich słoneczny kolor oraz… sos pomarańczowy z którym były podane. Dlatego czym prędzej sięgnęłam po telefon, by umówić się na tłumaczeniowy seans w Danii ;)
Jednak, jak już pisałam na początku, tego typu przepisy są dla mnie częściej bardzo ogólną inspiracją niż ochotą stworzenia czegoś identycznego (choć i tak się zdarza). Dlatego po krótkim zastanowieniu się stwierdziłam, że z przepisu zostawię sobie sos pomarańczowy, a ‘ciasteczka’ zrobię według własnej receptury. A to dlatego, że w tym ‘moim’ przepisie nie ma ani dodatku proszku do pieczenia, ani tłuszczu, co jest dodatkowym poświątecznym plusem ;) Oczywiście bardzo możliwe że przepis na te duńskie migdałowe piękności jeszcze kiedyś wykorzystam (z pewnością nawet ;) ) ale jeszcze nie teraz.
A oto przepis, z którego skorzystałam; pierwotnie jest on z mielonymi orzechami, jednak – jak się okazało – z migdałami równie dobrze smakuje. Przepis ten dostałam naście lat temu od Siostry, gdy zaczynałam piec i gotować ;) Od tej pory często proszona jestem o upieczenie tego ‘lekkiego ciasta orzechowego’, jak je tu ochrzczono. Wprawdzie oryginalne proporcje były na ciasto z 10 jaj, ja jednak nigdy aż tak dużego nie upiekłam (moje ‘maximum’ to było ciasto z 7-8 jajek na tortownicę 24-26 cm). Tym razem, z 4 jajek, upiekłam 10 małych ‘babeczek’. A oto szczegóły :
‘Babeczki’ migdałowe z pomarańczowym sosem
Na ciasto :
4 jajka
80 g cukru
100 g zmielonych migdałów
otarta skórka z 1 pomarańczy
płaska łyżka majzeny
Żółtka utrzeć z cukrem do białości. Białka utrzeć na sztywną pianę. Majzenę, połowę migdałów i białek delikatnie wymieszać z żółtkami, następnie dodać pozostałą część składników i znów delikatnie lecz dobrze wymieszać. Wlać do natłuszczonych foremek (lub jednej większej) i wstawić do nagrzanego do 100° piekarnika, po czym zwiększyć temperaturę do 160-170°. Piec (w zależności od wielkości ciasta) od 20 do 30 minut.
Po upieczeniu uchylić drzwiczki piekarnika i zostawić w nim ciasto jeszcze na kilka minut.
Uwaga : ciasto sporo rośnie podczas pieczenia, potem jednak niestety opada…
Na sos :
sok z 1 pomarańczy
sok z ½ cytryny (w oryginale z całej cytryny)
30 g cukru trzcinowego
szczypta cynamonu
Wszystkie składniki zagotować, po czym gotować kilka minut tak, aż powstanie niezbyt gęsty syrop. Wtedy zdjąć sos z ognia, wystudzić i wstawić do lodówki.
Przed podaniem, babeczki polać sosem i ewentualnie udekorować skórką pomarańczową.
To migdałowe / orzechowe ciasto jest wyjątkowo szybkie i łatwe, i jednocześnie (mimo dużej ilości orzechów) naprawdę lekkie. W oryginalnym przepisie są tylko jajka i mielone orzechy, nie ma tam ani majzeny, ani skórki pomarańczowej (na 1 jajko : 20 g cukru + 25 g mielonych orzechów / migdałów). Mnie jednak spodobał się fakt, że mogę troszkę z tym przepisem poeksperymentować, by od czasu do czasu na stole zawitało coś ‘innego’.
Mam nadzieję, że i Was zachęciłam do wypróbowania którejś z tych wersji ;)
Pozdrawiam Was serdecznie, ostatni raz w tym 2008 roku :)
Życzenia złożę Wam jednak nieco później, ponoć nie należy bowiem tego czynić przed północą ;)
Do zobaczenia już niebawem !
Gdy po raz pierwszy, baaardzo dawno temu ;) , spróbowałam przepysznego ciasta ‘dżemowego’ u mojej chrzestnej (która nota bene świetnie gotuje i piecze), natychmiast zajęło ono jedno z pierwszych miejsc w rankingu tych ulubionych. Szczęśliwym trafem okazało się, że i mojemu mężowi przypadło ono do gustu ;) Jedyny problem tkwił w fakcie, iż często – jak w większości wypieków z mlekiem u mnie – pojawiał w nim zakalec. Mniejszy lub większy, a jednak praktycznie zawsze obecny. Po pewnym czasie więc straciłam cierpliwość i piekłam ’dżemowca’ coraz rzadziej. Do czasu, gdy postanowiłam zamienić mleko na kwaśną śmietanę lub jogurt. Nie wiem, czy faktycznie ma to coś wspólnego ze śmietaną, czy też to tylko fakt, iż z mlekiem się nie lubimy ;) jednak najważniejsze, że ciasto jest takie, jak być powinno : lekko wilgotne, delikatne i aromatyczne, najlepsze na drugi dzień. Znika chyba najszybciej z wszystkich domowych wypieków. Nie jest zbyt słodkie, więc amatorzy słodszych wypieków mogą zwiększyć ilość cukru. A jeśli chcemy by ciasto było bardziej wilgotne, wystarczy dodać nieco więcej powideł i śmietany.
